بنده در اینجا سعی میکنم که کلیه دفاعیاتم را بر مبنای قوانینی که مورد تایید جمهوری اسلامی ایران است ، و تاحدودی همراه با استدلالات و توجیهات سیاسی ارایه دهم .
ابتدا به ارایه چند تا استدلال و توجیه سیاسی برای دفاع از تشکیل تجمعات مدنی می پردازم بعداز آن به ارایه مستندات قانونی توجیه اینگونه تجمعات می پردازم .
” ماهیت حق اعتراض دسته جمعی یا همان راهپیمایی و تجمعات بعنوان یک حق طبیعی و ریشه در آزادی بیان داشته . راهپیمایی عزم و اراده جدی بخشی از مردم در حمایت از مسئله ای یا اعتراض به یک موضوع یا وضعیت اجتماعی محسوب می شود . تجمعات و هرگونه اعتراضات مدنی مختص مردم و یکی از مهمترین ملازمات نظام دموکراسی هستند و نه حکومت . چون حکومت در راس قدرت که قرار دارد و متعاقبا کلیه قدرت ، تریبونها ، ثروت و اسلحه در انحصار آن است ، براساس چه نیازی دست به تظاهرات بزند ؟ اصولا به چه چیزی می خواهد معترض باشد ؟
” به خود مردم ؟” که این اصلا منطقی و امکانپذیر نیست . اگر به قدرتهای جهانی اعتراض دارد ، چرا به ابزارهای دیپلماتیک متوسل نمی شود که دردسرش کمتر است ؟ دقیقا آنچه که در جمهوری اسلامی ایران می گذرد .
مستندات قانونی :
*** اصل 27 قانون اساسی :
بر اساس اصل 27 قانون اساسی ” تشکیل اجتماعات و راهپیمایی ها بدون حمل سلاح ، بشرط آنکه مخل به مبانی اسلام نباشد آزاد است . ”
تفسیر : تشکیل اجتماعات و تجمعات مسالمت آمیز دقیقا آنچه که در مورخه 27 خرداد 1397 در ایرانشهر به منظور دفاع از ناموس دختران مورد تجاوز قرار گرفته و خواستار محاکمه عادلانه هرچه سریعتر متجاوزان از حقوق مطلق شهروندی معترضان از جمله عبدالله بزرگزاده بوده و است .
*** اصول 23 و 24 قانون اساسی :
اصول 23 و 24 قانون اساسی که در رابطه با آزادی بیان و عقیده است ، صراحتا اظهار میدارد : ” تمامی گروههای سیاسی ، اجتماعی ، فرهنگی و … در سایه آزادی متبلور می شوند .”
*** اصل 56 قانون اساسی :
” فلسفه وجودی و تدوین اصل 56 قانون اساسی نیز در جهت تاکید بر نقش حاکمیت مردم و همچنین به احترام و به رسمیت شناختن آن اشاره دارد و نفس مشارکت مردم در تجمعات و تشکلات مدنی را نشان میدهد .
***اصل 26 قانون اساسی :
” با توجه به اصل 26 قانون اساسی می توان این حق را برای اقلیتها ی دینی به رسمیت شناخت .
*** امضای اعلامیه جهانی حقوق بشر از طرف ایران و همچنین الحاق در میثاق مدنی و سیاسی حق شهروندان .
” ماده 20 اعلامیه جهانی حقوق بشر و همچنین ماده 21 میثاق مدنی و سیاسی حق شهروندان بر تجمعات مسالمت آمیز که مطلق شناخته شده است .
*** ماده 9 قانون مدنی ایران :
” معاهدات پس از پیوستن به آنها در حکم قانون داخلی محسوب میشوند .”
سوالات مربوطه :
اجازه بدهید سئوالاتم را ابتدا عموما شروع کنم .
1- آیا تشکیلات تجمعات مسالمت آمیز در چارچوب قوانین جمهوری اسلامی ایران جرم تلقی میشود؟!
2- آیا دنبالگیری مطالبات مشروع عمومی و رساندن انها به استماع مسئولین و همینطور دفاع از شرف و ناموس زنان خودی جرم محسوب میشود ؟
3- مطابق قانون آیین دادرسی کیفری ” اصل بر این است که هیچ کس مجرم نیست مگر اینکه مجرمیت متهم احراز گردد ؟؟”
سوالات خاص :
4- آیا عبدالله بزرگزاده در این تجمع حامل سلاح سرد یا گرم بوده ؟
5- آیا عبدالله بزرگزاده سعی در انحراف تجمع مد نظر به سمت هدفی غیر از هدف جمع بوده ؟؟ و اگر بوده با کدام مدرک و شهود ؟ آیا توانستید آن را بعد از چندین روز بازداشت ثابت کنید ؟
6- آیا عبدالله یزرگزاده در این تجمع عاملی بوده برای تخریب و از بین بردن اموال عمومی و یا ضرب و شتم مامورین انتظامی ؟؟
7- یا صرف فیلم گرفتن از صحنه تجمع ( اعم از اینکه آن تجمع مسالمت آمیز باشد و یا خشونت آمیز که خوشبختانه تجمع ایرانشهر از اول تا آخر از نوع مسالمت آمیز بوده است ) میتواند مدرکی دال بر اثبات مجرمیت عبدالله بزرگزاده می شود ؟؟ در حالیکه صدها نفر از این صحنه عکس و فیلم گرفته اند؟ عجیب نیست ؟!
8- اگر قایل به این هستید که قوه قضاییه در جمهوری اسلامی ایران کاملا مستقل و دارای حیثیت سازمانی است و رسیدگی به موارد مجرمانه و اتهامی از وظایف و تکالیف قانونی مخصوص این قوه است ، با این اوصاف نفوذ و دخالت سپاه پاسداران انقلاب در چنین دوایر و موضوعاتی و بازداشت متهمین در بازداشتگاه های مخصوص خودش برچه مبنا و اساس قانونی قابل توجیه است ؟
*** بنابراین اگر توانستید به هشت تا سوال کلیدی بنده در ارتباط با پرونده عبدالله بزرگزاده جواب قانع کننده و برگرفته از قانون موضوعه بدهید ، ما به شما حق خواهیم داد و النهایه تایید خواهیم کرد عبدالله مجرم است و الا نگه داشتن طولانی مدت ایشان بدون هیچ دلیل و شهودی در بازداشتگاه سپاه واعمال شکنجه های روانی و جسمی در حق وی نه فقط اوج ستمگری شماها را ثابت میکند ، بلکه گواهی است بر به چالش کشیده شدن مشروعیت و حقانیت کل نظام تان .
یاسمین بلوچ
