جمعی از زندانیان سیاسی بند ۳۵۰ در نامه ای به مراجع وعلمای شیعه با اشاره به حمله به زندانیان سیاسی بند ۳۵۰، نوشته اند: آیا این سکوت دال بر رضایت است، یا بی خبری و یا بی تفاوتی و یا از روی مصلحت؟
در بخشی از این نامه آمده است: آیا بر علما نیست که نمایندگان خود را برای تحقیق و تفحص در خصوص فاجعه بند ۳۵۰ و مجموعه ظلمها و جنایاتی که در حق محبوسین صورت می گیرد و از بدیهی ترین امکانات هم محروم هستند اعزام نمایند.
نویسندگان نامه از مراجع شیعه پرسیده اند: علما و اندیشمندان دینی که وارثان انبیاء تلقی می شوند حقیقتا در این مقطع از زمان چه مسئولیتی دارند و عهده دار چه وظیفه ای هستند؟ آیا وظیفه ایشان سکوت بی حد و حصری است که اختیار کرده اند؟
در ادامه نامه آمده است: چه نیکو اندیشمندانی هستند که زانو زنند و چه پلشت علمایی هستند آنان که در برابر سلاطین جبین بر زمین بسایند.
در بخش دیگری از این نامه آمده است: این همه دروغ و این همه تناقض گویی و این همه حقیقت پوشانی از طرف این باطل مسلکان و سكوت علما که حقانیت و حقیقت جویی را واجب شرعی می دانند و دروغ گویی را گناه بر می شمارند برای چیست؟
