یادداشت 1 دوشنبه -2-دی ماه
وارد هر شهر و یا دیاری که میشوید،انبوهی از تابلوهای مختلف به اسامی گوناگون نگاهاتان را جلب مینماید،مدرسه شهید صیاد شیرازی،خیابان شهید شیرودی،کتابخانه حضرت مهدی،کوچه ابولفضل عباس،خیابان شهید…،خیابان استاد….،خیابان دکتر….
برداشت شما از این اسامی چیست؟
آیا به نظر شما این شهر شهری با مردمی با خصایص فرهنگی و مذهبی میباشد؟
آیا این شهر اندیشمندان زیادی داشته است؟
حال بعد از بررسی ذهنی این سوالات و پاسخهای متفاوت شما عزیزان توجه شما خواننده عزیز را به سوال زیر جلب میکنم
آیا نامگذاری معابر و اماکن عمومی امری مهم است یا خیر،اگر پاسختان بله است دلیل این مهم بودن در چیست؟
البته اگر توجه ای کوتاه به این سوال داشته پاسخ آن همان سوالات ابتدایی میباشند.
ممکن است برخی این موضوع را یک موضوع پیش پا افتاده و ساده بدانند و به سادگی و به بی تفاوتی تمام از کنار آن رد شوند و هیچگونه تعقلی در خصوص نامگذاری آن محل از خود بروز نمیدهند،اما برخی روی این اسامی حساسیت نشان میدهند و به دنبال آشنایی بیشتر با صاحب این اسامی میگردند.
نامگذاری اماکن از همان زمان زندگی اجتماعی انسانها آغاز شده است،مکانهای که در آن مسکن داشته اند،راهایی که از آن گذر مینمودند،تا بتوانند اماکن و معابر را با این اسامی از یکدیگر تفکیک کنند.
با شکل گیری زندگی های متمدنانه در یک قرن اخیر نامگذاریهای جلوه ای خاص پیدا نمودند،مثلا بیمارستان آن شهر به نام یکی از پزشکان نامی آن شهر نامگذاری میشده است،چرا چون این شخص پزشکی توانا بوده است که منبع خدمات شایانی برای مردم آن شهر بوده است،مدرسه آن شهر دانشگاه آن به نام اندیشمند و استادی از آن شهر نامگذاری میشده است،و یا مکانهای و خیابانهای آن شهر.
باید گفت اسامی انتخاب شده در نزد عمومیت مردم آن شهر محترم میباشد.. کمتر مشاهده میشود اماکن و معابر از اسامی مرتبط با شهر همجواری که با این شهر در تضاد میباشند گذاشته میشده است.
این پروسه نامگذاری چگونه است؟
برای نامگذاری معابر و اماکن عمومی در یک شهر شورایی در شهرداری و یا فرمانداری همان شهر وحود دارد که اسامی پیشنهادی از طرف مردم و یا اعضای شو را بررسی و بعد از تایید اکثر اعضا در مکان و یا معبر مورد نظر گذارده میشوند.
راهبرد تایید یک اسم چند معیار مهم دارد،ابتدا باید تلفظ آن برای اکثریت مردم سهل و آسان باشد،عمومیت مردم آن اسم را قبول داشته باشند،اسمی با مسما باشد.
اسامی مورد استفاده از اسامی مذهبی،قومی ،علمی و یا از اماکن زیبا در اطراف همان شهر مکانی ،مثلا در شهر اصفهان،خیابان هشت بهشت،خیبان چهار باغ،خیبان هاتف اصفهانی،شیراز،خیابان آیت الله دستغیب،مدرسه میرزای شیرازی ، مشهد،تبریز،زابل نیز به همین اسامی و در شهرهای دیگر….. آیا شما در این شهرها اسمی مرتبط با یکی از مولفه های نامگذاری دیده اید و یا وجود دارد؟؟؟
خیر…..در این شهر هیچ نامی از منطقه بلوچستان بر هیچ یکی از معابر و مکانها گذاشته نشده است.
اما نقطه متضاد و نامتوازن در درک این قضیه نامگذاری اماکن و معابر در بلوچستان میباشد،به نام نامداران همان شهرها میباشد،اسامی که حتی مردم بلوچ از هویت و حقیقت آنها نا آشنا میباشند.
شما که ساکن بلوچستان هستند تا کنون چند مکان و خیابان و کوچه را دیده اید که به اسمی از اسامی مردمی،از شعرا،عرفا،علما دانشمندان،و یا از بزرگان دینی اهل سنت انتخاب و نامگذاری شده اند،البته ممکن آن هم به ندرت، مثلا خیابانی کوچک در زاهدان به نامی مردی بزرگ به نام مرحوم مولانا عبدالعزیز نام نهاده شده است،و این اجهافی بزرگ و ظلمی نا بخشودنی نسبت به این بزرگمرد تاریخ ملت بلوچ است،و یا در شهرستان چابهار دبیرستان قدیمی وجود دارد که از همان ابتدا به نام حضرت فاروق اعظم نامگذاری شده بود،آن زمان این دبیرستان تنها دبیرستان شهرستان چابهار و دبیرستان آموزش ملوانی بوده است که در سطحی گسترده اقدام به تربیت دانش ملوانان جوان نموده است،اما بعد از انقلاب اتفاقی جالب افتاد به جای تعمیر و تجهیزو گسترش این دبیرستان،دبیرستانی دیگر در کنارش ساخته شده و نام حضرت علی بر آن نهاده شد،جایی هیچ تعجبی نیست…
با این حال در تمامی شهر های بلوچستان حتی یک خیابان با نام رسمی به اسم حضرت امیر المومنین عمر فاروق وجود ندارد،و یا نام دیگر خلفا و صحابه بزرگوار ایشان وجود ندارد،حتی اسمی و مشهور نزد مردم،حتی یک مدرسه دخترانه به نام زیبایی حضرت عایشه وجود ندارد،در حالی که صدها مدرسه وجود دارد که به نام پروین اعتصامی نامگذاری شده است،و یا دیگر اسامی،آیا این اسامی در منطقه اهل سنت نشین نیز اسامی مجرمانه میباشند،اما با همین حال بارها شاهد پلاکاردها و نمایشکآهای گوناگون موضوع توهمی شهادت حضرت فاطمه بوده ایم.
آیا میتوان اینگونه وحدت آفرید،که ملتی را از نامگذاری خیابان که در آن سکنی دارد در آن داد و ستند دارد منع میکنید.
در یکی از شهر های همین بلوچستان مظلوم پارکی ساخته شد،که پارک را به نام بوستان صدیق اکبر نامگذاری نمودند،پارک افتتاح شد تابلوی زیبایی روی آن نصب شده بود،اما روز بعد در کمال حیرت مردم اثری از تابلوی پارک ندیدند،و روز بعد از آن تابلوی جدیدی نصب شد بوستان امام سجاد…
این دردی است بزرگ ملتی که از نامگذاری خیابنهای شهر خود محروم هستند پس چگونه قول حضور آنان را در مناسب بالای حکومتی میدهید،چه را باور کنیم کدامین سخن را؟!
