مادر فداکاری که 51 سال است که از فرزند معلولش مراقبت می کند
به گزارش کمپین فعالین بلوچ به نقل از تبیین نیوز، ﺍﻣﯿﻦﺍﻟﻠﻪ ﮐﻤﺎﻟﯽ ﺻﺪﺭﺁﺑﺎﺩی ۵۱ ﺳﺎﻟﻪ از بلوچهای استان گلستان است. وی ﺍﺯ ﻣﻌﺪﻭﺩ ﻣﻌﻠﻮﻟﯿﻦ ﺟﺴﻤﯽ – ﺣﺮﮐﺘﯽ، ﺫﻫﻨﯽ ﻭ ﺗﺸﻨﺠﯽ ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺪﯾﺪ ( ﺍﯾﺰﻭﻟﻪ) هست ﮐﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﻣﺎﻧﻨﺪ امین الله، ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﭘﺰﺷﮑﺎﻥ ﺯﯾﺮ ۲۵ ﺳﺎﻝ ﻋﻤﺮ میکنند. ﺑﺎ ﺍﯾﺜﺎﺭﮔﺮﯼ ﻣﺎﺩﺭﯼ ﺻﺒﻮﺭ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ است ﺗﺎ ﺳﻦ ۵۱ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ دهد.
امین الله بلوچ اکنون ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﻣﺤﻤﻮﺩﺁﺑﺎﺩ ﺩﺭ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﯾﮏ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﮔﺎﻟﯿﮑﺶ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽکند.
ﺑﺎﻧﻮی فداکار بلوچ “ﻧﺎﺯﺁﺗﻮﻥ ﻣﯿﺮﮔﻠﯽ ﮔﺮﻣﺎ ﺳﻔﻠﯽ” ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻣﻌﻠﻮﻟﺶ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: ﻫﻤﻪ ﺳﻬﻢ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ، ﯾﮏ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻣﻌﻠﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮﺍﻥ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
۵۰ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﻭﻗﺘﯽ ﻓﺮﺯﻧﺪﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻦ ۲۵ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺁﻭﺭﺩﻡ، ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺳﺮﯼ ﻧﺮﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﯿﺴﺖﺭﻭﺯﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺑﻪ ﺩﮐﺘﺮ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﭘﺰﺷﮏ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ، ﻣﻠﺤﻔﻪ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺖ ﺭﺍ ﭘﯿﭽﺎﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺩﺍﺧﻞ ﺳﻄﻞ ﺯﺑﺎﻟﻪ ﺑﯿﻨﺪﺍﺯ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻭ.
ﻣﻦ ﻭ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﺍﯾﻦ ﭘﺰﺷﮏ ﮔﻮﺵ ﻧﮑﺮﺩﯾﻢ، ﺯﯾﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﯿﻦﺍﻟﻠﻪ ﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﯼ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺨﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﻭﯼ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ.
ﻭﯼ ﺑﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﮐﻪ ﭘﺪﺭ ﺍﻣﯿﻦﺍﻟﻠﻪ ۶ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍ ﺭﻓﺘﻪ ﮔﻔﺖ: ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﻮﻟﺪ ﺍﻣﯿﻦﺍﻟﻠﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩ ﻭﺯﻧﺪﮔﯽ ﺟﺪﯾﺪﯼ ﺭﺍﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ.
ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺩﺭ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ بلوچ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﯿﺰ ﺍﺯ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﻗﻠﺒﯽ ﺭﻧﺞ ﻣﯽﺑﺮﺩ، ﮔﻔﺖ: ﺣﺪﻭﺩ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﻗﻠﺒﯽ ﻫﻢ ﮔﺮﯾﺒﺎﻥ ﮔﯿﺮﻡ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺿﻤﻦ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﯾﻀﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺍﻣﯿﻦﺍﻟﻠﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺮﺍﯾﻄﺶ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﯿﺰ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﮐﻨﻢ.
ﻭﯼ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ : ﺍﻣﯿﻦﺍﻟﻠﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﺣﺘﯽ ﺁﺏ ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺘﻤﺎًﺧﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻏﺬﺍ ﻭ ﺁﺏ ﺩﻫﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺭﻭﺯﯼ ﻧﺒﺎﺷﻢ ﺍﺯ ﮐﺴﯽ ﻏﺬﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ.
ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺩﺭ بلوچ ۷۷ ﺳﺎﻟﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﯽﮐﻨﺪ: ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﻗﻠﺒﯽ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺩﮐﺘﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﺍﻣﯿﻦﺍﻟﻠﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻭ ﺗﺸﻨﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ .
ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺩﺭ بلوچ ﺑﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺑﺎﻻﯼ ﺩﺍﺭﻭﯼ ﻗﻠﺒﯽ ﻭ ﺩﺍﺭﻭﯼ ﺗﺸﻨﺞ ﺍﻣﯿﻦﺍﻟﻠﻪ، ﮔﻔﺖ: ﮔﺎﻫﯽ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺄﻣﯿﻦ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﯼ ﭘﺴﺮﻡ ﺗﻬﯿﻪ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ.
ﻭﯼ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﭼﺮﺍ ﺍﻣﯿﻦﺍﻟﻠﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﺰﯾﺴﺘﯽ ﻧﺴﭙﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺻﻼﺡ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻌﻠﻮﻝ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻭﻇﯿﻔﻪﺩﺍﺭﻡ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﺍﻣﯿﻦﺍﻟﻠﻪ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﯼ ﮐﻨﻢ.
ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻣﯿﻦﺍﻟﻠﻪ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻧﻢ ﺍﺷﮏ ﮔﺮﻓﺖ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ: ﺗﻨﻬﺎ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﺒﺎﺷﻢ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻣﯽﺩﻫﻢ ﻓﺮﺯﻧﺪﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﺰﯾﺴﺘﯽ ﺑﺴﭙﺎﺭﻧﺪ.
ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺩﺭ ﻓﺪﺍﮐﺎﺭ بلوچ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻣﻌﻠﻮﻟﻢ، ﻫﯿﭻﻭﻗﺖ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﮔﻠﻪﺍﯼ ﻧﮑﺮﺩﻡ.
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ، ﺣﺘﻤﺎً ﺻﻼﺡ ﻭ ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﭽﻪ، ﻣﻌﻠﻮﻝ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻝﻫﺎ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺍﻣﯿﻦﺍﻟﻠﻪ، ﻫﻤﻪ ﺳﺨﺘﯽﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﺮﯾﺪﻩﺍﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﺧﻮﺍﺳﺘﻪﺍﻡ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺴﺘﻢ، ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﺑﺪﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﺪ ﺗﺎ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﺍﺯ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﯼ ﻓﺮﺯﻧﺪﻡ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸﻮﻡ.
